شعر روباه و کلاغ دوره ی دبستان

زاغکی قالب پنیری دید

به دهان بر گرفت و زود پرید

بر درختی نشست در راهی

که از آن می گذشت روباهی

روبه پر فریب و حیلت ساز

رفت پای درخت و کرد آواز

گفت: به به، چقدر زیبایی

چه سری، چه دمی، عجب پایی

پر و بالت سیاه رنگ و قشنگ

نیست بالاتر از سیاهی رنگ

گر خوش آواز بودی و خوشخوان

نبدی بهتر از تو در مرغان

زاغ می خواست قار قار کند

تا که آوازش آشکار کند

طعمه افتاد چون دهان بگشود

روبهک جست و طعمه را بربود